Op een dag riep papa konijn het kleine konijntje bij zich en vertelde dat ze goed moest luisteren want hij had iets belangrijks te vertellen. Papa konijn vertelde dat ze binnenkort naar de konijnenschool zou gaan en dat ze daar erg hard haar best moest doen. Dat was belangrijk voor later. Konijntje zei vol overtuiging: ‘Ja, papa!’ en ze liep snel terug naar haar vriendjes.
En inderdaad, een tijdje later was mama konijn ’s ochtends al druk in de weer om een extra lekker ontbijtje te maken voor klein konijntje. Nadat ze zich had gewassen en haar tandjes had gepoetst, kreeg ze een boekentasje en bracht papa konijn haar naar school.
De school bleek een groot diep hol te zijn vol met droog stro zodat iedereen comfortabel kon zitten. Klein konijntje ging aarzelend naar binnen samen met nog een konijntje. De meester, een oud en helemaal grijs konijn, wachtte hen al op. Na de gewone formaliteiten die in elke school blijkbaar nodig zijn, begon het leren. Het viel allemaal wel mee! Ze leerden pijpen graven, uitzoeken waar ze wel en niet een nest konden bouwen, ze leerden lekkere hapjes herkennen en nog zo veel meer.
Als de school uit was, was het weer tijd om te spelen met de andere konijntjes. Die school was zo eigenlijk erg nog niet. Het was op een manier zelfs ook leuk, dacht konijntje.
Toen kwam het moment van het eerste rapport. De meester deelde de rapporten uit en zei dat ze die aan mama en papa moesten geven. Konijntje voelde wel dat dit belangrijk was en ze was er ook wel een beetje trots op.
Thuis aangekomen ging ze met haar voorpootjes gestrekt, haar konijnenkontje op de grond en met haar rapport voorzichtig in haar mondje voor papa konijn staan. Die keek op van zijn konijnenkrant en zei: ‘Ha, een rapport! Laat mij eens kijken.’
Papa konijn las het rapport, schudde zijn hoofd, knikte eens en dan verstarde hij. ‘Je hebt 87 procent’, zei hij tegen konijntje. ‘Dat is niet slecht, maar ik weet wel dat jij veel beter kan. Ik had je toch gezegd dat school belangrijk is en dat je je uiterste best moest doen?’ Konijntje knikte een beetje verdrietig en zei met een klein stemmetje: ‘Ja, papa.’
‘Maar het ergste is wat ik hier lees’, zei papa konijn. ‘Hier staat: “Konijntje speelt nog veel.”‘ Papa konijn keek heel streng naar konijntje en zei: ‘Dat kan niet meer lieve schat! De school is heel serieus hoor. Ik wil dit niet meer op je rapport zien staan.’ Konijntje voelde een verdrietige steek in haar buikje en met een sip gezichtje trok ze zich terug in haar kamer.
De volgende dag ging konijntje weer naar school maar er was iets veranderd. Ze speelde nog wel met haar vriendjes maar de stem van papa konijn bleef in haar hoofdje spoken. Ze voelde zich anders, serieuzer, niet meer zo blij. Ze deed haar best in de klas en de meester keek af en toe heel tevreden naar haar. Dat maakte haar wel blij waardoor ze nog meer haar best ging doen. Tijdens de speeltijd bleef ze in de klas en stelde allerlei vragen aan de meester. Ze wilde echt alles weten. Na school liep ze zo snel mogelijk naar huis. Ze hoorde haar vriendjes roepen: ‘Hey konijntje, kom toch mee spelen, we missen je.’ Ze zei dat ze geen tijd had. Ze was immers vastbesloten haar best te doen. Als ze thuiskwam begon ze meteen te herhalen wat ze die dag geleerd had. Elke avond ging ze naar buiten om het pijpen graven te oefenen. Ze kon ondertussen prachtige pijpen met allerlei bochten en nestruimtes maken maar ze was nog lang niet tevreden en oefende elke dag verder. Zo nu en dan ging ze nog eens spelen met haar vriendjes maar die momenten waren zeldzaam en eerlijk gezegd, ze voelden ook niet meer hetzelfde als vroeger. Ze was steeds aan het denken aan wat haar nog te doen stond.
Het was tijd voor het tweede rapport. De meester gaf haar het hare en zei stralend: ‘Konijntje, je hebt dat super goed gedaan’. ‘Dank u’, zei konijntje maar er kon geen glimlach af. Terug thuis legde ze het rapport op tafel en ging toen snel verder oefenen. Toevallig zag papa konijn het rapport liggen, hij nam het en zei: ‘Konijntje, ik ben trots op jou! Zie je nu wel dat je beter kon! Je hebt 91 procent nu, dat is echt goed en van spelen is er ook geen sprake meer. Ik ben echt super tevreden.’ Maar konijntje dacht bij zichzelf: jij misschien wel maar ik niet, 91 procent betekent dat ik nog 9 procent niet gehaald heb. En ze ging verder met oefenen.
De rest van haar schooltijd verliep op dezelfde manier. Niet meer spelen. Altijd maar leren. Haar uiterste best doen en toch nog niet tevreden zijn.
Tegen het einde van het laatste jaar liep ze zoals gewoonlijk naar school en plots kwam er een ander konijn naast haar lopen. Gek was dat, dat konijn gaf haar kriebels in haar buik. Al snel vormde ze een koppel met dit knappe konijn. Ze was nu heel erg blij dat ze zo goed nesten had leren bouwen en ze maakte het mooiste nest dat ze maar kon bedenken. Toen het af was, was ze niet helemaal tevreden maar het moest maar dienen. Ze gingen samen in het nest wonen en ze nam zich voor om de beste konijnenvrouw te worden die er maar kon zijn. Ze zou haar man verwennen en zorgen dat hij niets ontbrak. En dat deed ze ook.
Al snel kwamen er kleine konijntjes. Toen het eerste nest geboren werd, nam ze zich heilig voor een geweldige mama te zijn. En dat werd ze. Ze werkte zich uit de naad om het hol schoon en intact te houden, de kleintjes te voeden en voor haar man te zorgen. Ondanks het vele werk met de kleintjes lag er elke avond een stapeltje van het sappigste gras op hen te wachten.
Het hol was nog niet leeg of er kwam weer een nieuw nest. Ze kon op den duur niet meer bijhouden hoeveel nesten ze al had gehad. Dat was ook niet zo belangrijk. Zorgen voor al haar kinderen en haar man, dat ze met z’n allen gelukkig waren, daar ging het om.
Zo ging er heel veel tijd voorbij en op een dag was het nest leeg. De reden van haar bestaan was weggevallen. Haar man was er nog wel maar die was, zoals gewoonlijk, de hele dag op stap en kwam pas ’s avonds zijn lekkere hapje verorberen.
Op een dag scheen de zon heel lekker en ze ging naar buiten. Ze ging naast het hol zitten en realiseerde zich dat ze dat nog nooit gedaan had. Zo gewoon genieten van het zonnetje. Het voelde wel goed, dat moest ze toegeven.
Terwijl ze daar zo zat, liet ze haar gedachten naar haar laatste nest gaan. Ze stelde vast dat ze wel goed voor de kleintjes gezorgd had maar kon nu duidelijk zien waar ze steken had laten vallen. Daarna riep ze het voorlaatste nest op en dacht na over wat er toen gebeurd was. Ze kon niet anders dan dezelfde conclusie trekken. Ze liet, daar in het zonnetje, de film van haar leven achterstevoren aan haar voorbijgaan. Ze zag alle nesten en had telkens wel wat commentaar op zichzelf. Ze zag terug hoe ze het eerste nest had gebouwd voor zichzelf en haar man. Ze zag zich haar uiterste best doen op school en ze spoelde de film steeds verder terug. Ze zag papa konijn tegen haar zeggen dat ze haar best moest doen en daarna kwam ze bij de periode waarin er niets anders was dan spelen en genieten.
Ze zag, hoorde en voelde opnieuw hoe het toen was en ze werd er heel stil van. Ze voelde weer hoe geweldig het was in die tijd. Niets om zich zorgen over te maken. Alles kon en alles mocht. Ze voelde zich wel een superkonijn toen. Ze bleef heel lang met haar gedachten in die periode en terwijl ze die momenten herbeleefde, rolden er twee dikke tranen over haar konijnenwangen.
Doelen stellen, enkele tips:
